تجهیزات مختلفی در بازار برای اهداف جوشکاری به کار می روند که هر کدام روش کار و اصول عملکردی خاص خود را دارند. تورچ CO2 یکی از این محصولات است که شاید نام آن به گوش شما هم رسیده باشد. در این مطلب به بررسی این تورچ و ویژگی های آن می پردازیم تا برای انتخاب دستگاه بهینه به منظور انجام عمل جوش، اطلاعات دقیقتر و کامل تری در اختیار داشته باشید.
کاربرد تورچ CO2 در جوشکاری
ابتدا باید بدانیم این دستگاه در چه روشی از جوش کاربرد دارد. تورچ مذکور دسته ای از تجهیزات مورد استفاده در روش جوش میگ/مگ است که از دهه ۸۰ میلادی به عنوان یکی از جایگزین های جدی روش قوس الکتریکی دستی مطرح شده است. طی این فرآیند حرارت مورد نیاز برای ذوب فلز پایه و الکترود از طریق ایجاد یک قوس الکتریکی بین آن دو تأمین می شود که چندان ایده جدیدی نیست، اما در این مدل یک گاز محافظ که از سر مشعل خارج می شود از قوس و محل تحت حرارت محافظت می کند. این کار به علت جلوگیری از حضور هوا در مجاور محل کار باعث تمیزی و عدم آلودگی فلزات درگیر می گردد. در روش میگ/مگ به طور کلی دو گاز به کار می رود: آرگون و کربن دی اکسید یا همان CO2. همچنین در این روش سیم الکترود به طور دائمی برای محل جوش تغذیه می شود و نیازی به توقف برای تعویض الکترود نیست.
به خاطر استفاده از گاز محافظ، با هیچ سرباره ای در این روش روبرو نمی شویم. همچنین، هیدروژن کمتری هم جذب محل اتصال می گردد که برای فولادهای حساس به ترک هیدروژنی اهمیت پیدا می کند. روش میگ/مگ به راحتی می تواند ورق های کمتر از ۲ میلی متر را به یکدیگر متصل کند و به راحتی نیز می توان آن را به کمک ابزارهای موجود به صورت اتوماتیک انجام داد.
مشعل در سیستم میگ/مگ
انبرهای جوشکاری اغلب با عنوان مشعل یا تورچ شناخته می شوند. در روش میگ/مگ، مشعلهای موجود از نظر ظاهری شبیه مشعل تیگ هستند اما ساختار آنها اندکی متفاوت است. در این مدل الکترود از وسط مشعل رد شده و سرعت ورود آن به حوضچه محل اتصال از قبل تنظیم می گردد. عمل انتقال جریان الکتریکی در لحظه خروج سیم از مشهل صورت گرفته و گاز محافظ نیز از سر مشعل خارج می شود.
بر اساس نحوه خنک کاری، این مشعل ها را به دو دسته هوا خنک و آب خنک تقسیم می کنند. نوع هوا خنک هیچ قطعه خاصی برای خنک کاری ندارد و صرفاً با قرارگیری در مجاورت هوا حرارت خود را پایین می آورد. این مدل ارزان و سبک است و برای آمپرهای کمتر از ۲۰۰، کارهای غیرمداوم و عملیات های سبک کاربرد دارد. اما نوع آب خنک به یک شلنگ مخصوص مجهز است که کار خنک کردن مشعل را عهده دار می شود. این شلنگ به صورت رفت و برگشتی نصب شده و با گردش آب باعث خنک شدن مشعل می گردد. مدل های آب خنک برای فلزات قطورتر و کارهای سنگین و نیمه سنگین بیشتر کاربرد دارند و ابزارهای گران قیمتی به شمار می روند.
تفاوت بین مشعل آرگون و مشعل کربن دی اکسید
گفتیم که هم از کربن دی اکسید و هم از آرگون برای محافظت از حوضچه جوش بهره برداری می شود. گرچه به جز این دو گاز ترکیب هایی مانند آرگون-اکسیژن، آرگون-هلیوم و آرگون-کربن دی اکسید هم مطرح می شوند، اما اکثراً در بازار مشعل ها را با این دو نام می شناسند. تفاوت این دو چیست؟ عامل تعیین کننده میان این دو نوع دستگاه میگ/مگ به حرارتی برمیگردد که می خواهید تحت آن کار کنید. برای مثال اتصالات T شکل نیازمند حرارت بالایی هستند، در حالی که اتصالات لب به لب، لب روی هم و لبه ای همگی با حرارت کمتر انجام می شوند. گاز آرگون به مشعل کمک می کند که در دمای بالاتر کار کند و کربن دی اکسید می تواند دمای کمتر در نقطه عملیات را تضمین نماید.
قوس هایی که با CO2 محافظت می شوند، کمترین مقدار حرارت را به مشعل انتقال می دهند و باعث می شود که بتوان در مشعل های هوا خنک با آمپر بالاتری کار کرد. مشعل های استفاده کننده از این ماده قادرند در کاربردهای طولامی مدت صنعتی با آمپر بالا به فعالیت بپردازند و در متراژهای گوناگون ۴ تا ۱۲ متری در بازار یافت می شوند. مشهورترین نمونه های کنونی با نام های MB24، MB15، MB36 و MAXI4000 شناخته می شوند که بسته به نیاز خود می توانید نمونه بهینه را انتخاب و تهیه نمایید.
